Σηψιρριζίες ελιάς

Η ασθένεια αυτή έχει αναφερθεί σε πολλές περιοχές της χώρας όπως στην Εύβοια, Κεντρική Ελλάδα και Πελοπόννησο. Σε ορισμένες θέσεις υγρών ή αρδευομένων ελαιώνων, οι προσβολές εμφανίζονται σε ανησυχητική ένταση.

Η ασθένεια παρουσιάζει τα συμπτώματα της καχεξίας, μειωμένης βλάστησης και προϊούσας αποξήρανσης των κλάδων. Προς την προσβεβλημένη πλευρά του δένδρου, ο φλοιός του κορμού, των κλάδων και των ριζών, παρουσιάζεται 2 - 3 φορές παχύτερος του κανονικού, υδαρής και μαλακός. Στη συνέχεια σκάζει και σχηματίζει επιμήκεις ρωγμές οι οποίες μπορεί να επεκτείνονται από τις ρίζες μέχρι την κόμη του δένδρου. Οι ρίζες και λαιμός στα πεπαχυσμένα σημεία νεκρώνονται και εμποτίζονται με κόμμι. Το κόμμι αυτό με την απορρόφηση νερού διογκώνεται και θυμίζει ζελατίνη. Οι προσβεβλημένοι ιστοί έχουν την χαρακτηριστική οσμή «μανιταριού».

Η ασθένεια εμφανίζεται συνήθως σε μεμονωμένα ή σπανιότερα σε μικρές ομάδες 2 - 3 δένδρων ακόμα και μέσα σε πυκνούς ελαιώνες. Αργά το φθινόπωρο στη βάση των προσβεβλημένων δένδρων εμφανίζονται τα βασιδιοκάρπια του μύκητος. Έχουν σχήμα χωνιού και χρώμα καστανο - πορτοκαλί.

Η ασθένεια αποδίδεται στον βασιδιόμυκητα Omphalotus olearius. Παρατηρείται κυρίως σε εδάφη με υψηλή περιεκτικότητα σε υγρασία, σε περισσότερο ξηρές περιοχές αλλά και σε επικλινείς εκτάσεις. Η μετάδοση της ασθένειας φαίνεται ότι γίνεται με την επαφή των ριζών της ελιάς με υπολείμματα προσβεβλημένων ριζών, καθώς και με το πολλαπλασιαστικό υλικό που λαμβάνεται από δένδρα άγριας ελιάς στα δάση και χρησιμοποιείται ως υποκείμενο. Η καταπολέμηση γίνεται με τον ίδιο τρόπο που εφαρμόζουμε και στις σηψιρριζίες των μηλοειδών.