Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Επιφανειακή λίπανση πεπονιάς θερμοκηπίου"
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
Με την επιφανειακή λίπανση εφοδιάζονται τα φυτά της πεπονιάς κυρίως με άζωτο και κάλι, σπανιότερα με φωσφόρο και κατά καιρούς με ιχνοστοιχεία, για να προληφθούν τροφοπενίες από τυχόν έλλειψη κάποιου στοιχείου. Η επιφανειακή λίπανση που συνιστάται, είναι η συνεχής τροφοδοσία υγράς λίπανσης μαζί με το νερό άρδευσης (fertigation), και σε ποσότητες 130-170 g καθαρού αζώτου ανά m3 νερού άρδευσης, 150-200 g καθαρού καλίου ανά m3 νερού, και εάν δοθεί και φωσφόρος σε ποσότητα 30-50 g ανά m3 νερού. Οι υψηλότερες δόσεις εφαρμόζονται όταν το έδαφος είναι ελαφρά [[Τύποι εδαφών|αμμώδες]] και όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή (ταχύτερη ανάπτυξη των φυτών). Σε πειράματα λίπανσης που έγιναν στον πειραματικό σταθμό του Balandran της Γαλλίας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για μια ικανοποιητική λίπανση στην πεπονιά θερμοκηπίου που αναπτύσσεται σε φυσιολογικό έδαφος, είναι η εφαρμογή καθε 10-15 ημέρες και για 8-12 φορές με έναρξη την περίοδο σχηματισμού των καρπών (μέγεθος καρυδιού) των πιο κάτω ποσοτήτων: | Με την επιφανειακή λίπανση εφοδιάζονται τα φυτά της πεπονιάς κυρίως με άζωτο και κάλι, σπανιότερα με φωσφόρο και κατά καιρούς με ιχνοστοιχεία, για να προληφθούν τροφοπενίες από τυχόν έλλειψη κάποιου στοιχείου. Η επιφανειακή λίπανση που συνιστάται, είναι η συνεχής τροφοδοσία υγράς λίπανσης μαζί με το νερό άρδευσης (fertigation), και σε ποσότητες 130-170 g καθαρού αζώτου ανά m3 νερού άρδευσης, 150-200 g καθαρού καλίου ανά m3 νερού, και εάν δοθεί και φωσφόρος σε ποσότητα 30-50 g ανά m3 νερού. Οι υψηλότερες δόσεις εφαρμόζονται όταν το έδαφος είναι ελαφρά [[Τύποι εδαφών|αμμώδες]] και όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή (ταχύτερη ανάπτυξη των φυτών). Σε πειράματα λίπανσης που έγιναν στον πειραματικό σταθμό του Balandran της Γαλλίας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για μια ικανοποιητική λίπανση στην πεπονιά θερμοκηπίου που αναπτύσσεται σε φυσιολογικό έδαφος, είναι η εφαρμογή καθε 10-15 ημέρες και για 8-12 φορές με έναρξη την περίοδο σχηματισμού των καρπών (μέγεθος καρυδιού) των πιο κάτω ποσοτήτων: | ||
| − | N 25-35 μονάδες/στρ. (νιτρική αμμωνία, φωσφορική αμμωνί, νιτρικό κάλι), P2O5 5-14 μονάδες/στρ. (φωσφορική αμμωνία) και Κ 27-45 μονάδες/στρ. (νιτρικό κάλι). Οι πιο υψηλές δόσεις δίνονται πάλι όταν οι θερμοκρασίες είναι υψηλές και παράγονται συνεχώς και νέοι καρποί πάνω στα φυτά. Σημειώνεται, ότι πιο υψηλές απαιτήσεις των φυτών σε θρεπτικά στοιχεία είναι την περίοδο που αρχίζει μέχρι να συμπληρωθεί η καρπόδεση. Στον πειραματικό σταθμό της Καλαμάτας ακολουθείται το πιο κάτω πρόγραμμα λίπανσης στην πεπονιά θερμοκηπίου (προσωπική επικοινωνία): Κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, από μέσα Απριλίου μέχρι αρχές Αυγούστου, δίνονται 12 υδρολιπάνσεις, με συνολικές ποσότητες 13 μονάδες Ν, 46 μονάδες Κ2Ο και 3,7 μονάδες MgO το στρέμμα. Συνολικά (Βασική + επιφανειακή λίπανση) η καλλιέργεια δέχεται: Ν 35 μονάδες, P2O 30 μονάδες, K2O5 76 μονάδες MgO 3.7 μονάδες το στρέμμα. Επίσης , να σημειωθεί, ότι έλλειψη καλίου προκαλεί αρχικά περιθωριακό | + | N 25-35 μονάδες/στρ. (νιτρική αμμωνία, φωσφορική αμμωνί, νιτρικό κάλι), P2O5 5-14 μονάδες/στρ. (φωσφορική αμμωνία) και Κ 27-45 μονάδες/στρ. (νιτρικό κάλι). Οι πιο υψηλές δόσεις δίνονται πάλι όταν οι θερμοκρασίες είναι υψηλές και παράγονται συνεχώς και νέοι καρποί πάνω στα φυτά. Σημειώνεται, ότι πιο υψηλές απαιτήσεις των φυτών σε θρεπτικά στοιχεία είναι την περίοδο που αρχίζει μέχρι να συμπληρωθεί η καρπόδεση. Στον πειραματικό σταθμό της Καλαμάτας ακολουθείται το πιο κάτω πρόγραμμα λίπανσης στην πεπονιά θερμοκηπίου (προσωπική επικοινωνία): Κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, από μέσα Απριλίου μέχρι αρχές Αυγούστου, δίνονται 12 υδρολιπάνσεις, με συνολικές ποσότητες 13 μονάδες Ν, 46 μονάδες Κ2Ο και 3,7 μονάδες MgO το στρέμμα. Συνολικά (Βασική + επιφανειακή λίπανση) η καλλιέργεια δέχεται: Ν 35 μονάδες, P2O 30 μονάδες, K2O5 76 μονάδες MgO 3.7 μονάδες το στρέμμα. Επίσης , να σημειωθεί, ότι έλλειψη καλίου προκαλεί αρχικά περιθωριακό κιτρίνισμα στα παλαιά φύλλα, που αργότερα γίνονται καφέ και τελικά ξηραίνονται. <ref name="Επιφανειακή λίπανση πεπονιάς θερμοκηπίου"/> |
==Βιβλιογραφία== | ==Βιβλιογραφία== | ||
Αναθεώρηση της 11:44, 12 Νοεμβρίου 2015
Με την επιφανειακή λίπανση εφοδιάζονται τα φυτά της πεπονιάς κυρίως με άζωτο και κάλι, σπανιότερα με φωσφόρο και κατά καιρούς με ιχνοστοιχεία, για να προληφθούν τροφοπενίες από τυχόν έλλειψη κάποιου στοιχείου. Η επιφανειακή λίπανση που συνιστάται, είναι η συνεχής τροφοδοσία υγράς λίπανσης μαζί με το νερό άρδευσης (fertigation), και σε ποσότητες 130-170 g καθαρού αζώτου ανά m3 νερού άρδευσης, 150-200 g καθαρού καλίου ανά m3 νερού, και εάν δοθεί και φωσφόρος σε ποσότητα 30-50 g ανά m3 νερού. Οι υψηλότερες δόσεις εφαρμόζονται όταν το έδαφος είναι ελαφρά αμμώδες και όταν η θερμοκρασία είναι υψηλή (ταχύτερη ανάπτυξη των φυτών). Σε πειράματα λίπανσης που έγιναν στον πειραματικό σταθμό του Balandran της Γαλλίας, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για μια ικανοποιητική λίπανση στην πεπονιά θερμοκηπίου που αναπτύσσεται σε φυσιολογικό έδαφος, είναι η εφαρμογή καθε 10-15 ημέρες και για 8-12 φορές με έναρξη την περίοδο σχηματισμού των καρπών (μέγεθος καρυδιού) των πιο κάτω ποσοτήτων: N 25-35 μονάδες/στρ. (νιτρική αμμωνία, φωσφορική αμμωνί, νιτρικό κάλι), P2O5 5-14 μονάδες/στρ. (φωσφορική αμμωνία) και Κ 27-45 μονάδες/στρ. (νιτρικό κάλι). Οι πιο υψηλές δόσεις δίνονται πάλι όταν οι θερμοκρασίες είναι υψηλές και παράγονται συνεχώς και νέοι καρποί πάνω στα φυτά. Σημειώνεται, ότι πιο υψηλές απαιτήσεις των φυτών σε θρεπτικά στοιχεία είναι την περίοδο που αρχίζει μέχρι να συμπληρωθεί η καρπόδεση. Στον πειραματικό σταθμό της Καλαμάτας ακολουθείται το πιο κάτω πρόγραμμα λίπανσης στην πεπονιά θερμοκηπίου (προσωπική επικοινωνία): Κατά τη διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, από μέσα Απριλίου μέχρι αρχές Αυγούστου, δίνονται 12 υδρολιπάνσεις, με συνολικές ποσότητες 13 μονάδες Ν, 46 μονάδες Κ2Ο και 3,7 μονάδες MgO το στρέμμα. Συνολικά (Βασική + επιφανειακή λίπανση) η καλλιέργεια δέχεται: Ν 35 μονάδες, P2O 30 μονάδες, K2O5 76 μονάδες MgO 3.7 μονάδες το στρέμμα. Επίσης , να σημειωθεί, ότι έλλειψη καλίου προκαλεί αρχικά περιθωριακό κιτρίνισμα στα παλαιά φύλλα, που αργότερα γίνονται καφέ και τελικά ξηραίνονται. [1]
Βιβλιογραφία
- ↑ Η τεχνική της καλλιέργειας των κηπευτικών στα θερμοκήπια, του Χρήστου Ολύμπιου, Καθηγητή Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήνα 2001.
