Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Μεταφορά των λιπασμάτων στο έδαφος"
| (2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται) | |||
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
{{{top_heading|==}}}Γενικές πληροφορίες{{{top_heading|==}}} | {{{top_heading|==}}}Γενικές πληροφορίες{{{top_heading|==}}} | ||
| − | Τα λιπάσματα μετά τη χορήγησή τους αρχίζουν να διαλυτοποιούνται. Η ταχύτητα και η απόσταση μεταφοράς εξαρτάται από το είδος του λιπάσματος, τα χαρακτηριστικά του εδάφους και τις κλιματικές συνθήκες. Ο υδατοδιαλυτός φώσφορος μεταφέρεται πολύ αργά από το σημείο εφαρμογής και είναι πολύ δυσκίνητος στο έδαφος. Το [[Άζωτο|άζωτο]] μεταφέρεται προς τα κάτω, προς τα πάνω ή πλευρικά ανάλογα με την κατεύθυνση μεταφοράς του νερού. Από το Ν, το ΝΟ<sub>3</sub><sup>-</sup> μετακινείται εύκολα, ενώ το ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup> δεσμεύεται στα κολλοειδή και μετά από νιτροποίηση μεταφέρεται επίσης εύκολα. Το [[Κάλιο|κάλιο]], λόγω θετικού φορτίου δεσμεύεται στα κολλοειδή και μεταφέρεται δύσκολα. Καθώς το έδαφος ξηραίνεται, η συγκέντρωση του εδαφικού διαλύματος αυξάνεται και το νερό κινείται προς τα πάνω με τριχοειδή ανύψωση. Μερικά αζωτούχα λιπάσματα αυξάνουν την τοξικότητα σε σπέρματα κατά τη φύτρωση, γεγονός που οφείλεται σε οσμωτική ή τοξική επίδραση των αλάτων. Έτσι, τα λιπάσματα ουρία, φωσφορικό διαμμώνιο, ανθρακικό αμμώνιο, μπορούν να προκαλέσουν περισσότερες ζημιές απ΄ ότι το φωσφορικό μονοαμμώνιο, η θειϊκή αμμωνία και η νιτρική αμμωνία. | + | Τα λιπάσματα μετά τη χορήγησή τους αρχίζουν να διαλυτοποιούνται. Η ταχύτητα και η απόσταση μεταφοράς εξαρτάται από το είδος του λιπάσματος, τα χαρακτηριστικά του εδάφους και τις κλιματικές συνθήκες. Ο υδατοδιαλυτός φώσφορος μεταφέρεται πολύ αργά από το σημείο εφαρμογής και είναι πολύ δυσκίνητος στο έδαφος. Το [[Άζωτο|άζωτο]] μεταφέρεται προς τα κάτω, προς τα πάνω ή πλευρικά ανάλογα με την κατεύθυνση μεταφοράς του νερού. Από το Ν, το ΝΟ<sub>3</sub><sup>-</sup> μετακινείται εύκολα, ενώ το ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup> δεσμεύεται στα κολλοειδή και μετά από νιτροποίηση μεταφέρεται επίσης εύκολα. Το [[Κάλιο|κάλιο]], λόγω θετικού φορτίου δεσμεύεται στα κολλοειδή και μεταφέρεται δύσκολα. Καθώς το έδαφος ξηραίνεται, η συγκέντρωση του εδαφικού διαλύματος αυξάνεται και το νερό κινείται προς τα πάνω με τριχοειδή ανύψωση. Μερικά αζωτούχα λιπάσματα αυξάνουν την τοξικότητα σε σπέρματα κατά τη φύτρωση, γεγονός που οφείλεται σε οσμωτική ή τοξική επίδραση των αλάτων. Έτσι, τα λιπάσματα ουρία, φωσφορικό διαμμώνιο, ανθρακικό αμμώνιο, μπορούν να προκαλέσουν περισσότερες ζημιές απ΄ ότι το φωσφορικό μονοαμμώνιο, η θειϊκή αμμωνία και η νιτρική αμμωνία.<ref name="Μεταφορά των λιπασμάτων στο έδαφος"/> |
{{{top_heading|==}}}Δείκτης αλατότητας{{{top_heading|==}}} | {{{top_heading|==}}}Δείκτης αλατότητας{{{top_heading|==}}} | ||
| + | Τα λιπάσματα αυξάνουν τη συγκέντρωση αλάτων του εδαφικού διαλύματος ή τον δείκτη αλατότητας του λιπάσματος. Ο δείκτης αλατότητας είναι ο λόγος της οσμωτικής πίεσης από την προσθήκη κάποιων λιπασμάτων, σε σχέση με την οσμωτική πίεση που αναπτύσσεται με χορήγηση της ίδιας ποσότητας NaNO<sub>3</sub>. Γενικά, τα λιπάσματα που έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα [[Ρόλος θρεπτικών στοιχείων στα φυτά|θρεπτικών στοιχείων]] έχουν μικρότερο δείκτη αλατότητας ανά μονάδα θρεπτικών στοιχείων. Τα αζωτούχα και καλιούχα λιπάσματα έχουν υψηλότερο δείκτη αλατότητας και είναι πιο επιζήμια στη φύτρωση από ότι τα φωσφορικά.<ref name="Μεταφορά των λιπασμάτων στο έδαφος"/> | ||
==Σχετικές σελίδες== | ==Σχετικές σελίδες== | ||
| Γραμμή 10: | Γραμμή 11: | ||
[[Δείκτης αλατότητας]] | [[Δείκτης αλατότητας]] | ||
| + | ==Βιβλιογραφία== | ||
| + | <references> | ||
| + | <ref name="Μεταφορά των λιπασμάτων στο έδαφος"> "Ανόργανη θρέψη και λιπάσματα", του Θεριού Ιωάννη καθηγητή Δενδροκομίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. </ref> | ||
| + | </references> | ||
[[πόσο αφορά σε γεωργό::20| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::20| ]] | ||
| Γραμμή 19: | Γραμμή 24: | ||
[[πόσο αφορά σε συλλογικές αγροτικές οργανώσεις::20| ]] | [[πόσο αφορά σε συλλογικές αγροτικές οργανώσεις::20| ]] | ||
[[σχετίζεται με::Λιπασματολογία| ]] | [[σχετίζεται με::Λιπασματολογία| ]] | ||
| + | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | ||
Τελευταία αναθεώρηση της 08:38, 22 Ιουλίου 2015
Γενικές πληροφορίες
Τα λιπάσματα μετά τη χορήγησή τους αρχίζουν να διαλυτοποιούνται. Η ταχύτητα και η απόσταση μεταφοράς εξαρτάται από το είδος του λιπάσματος, τα χαρακτηριστικά του εδάφους και τις κλιματικές συνθήκες. Ο υδατοδιαλυτός φώσφορος μεταφέρεται πολύ αργά από το σημείο εφαρμογής και είναι πολύ δυσκίνητος στο έδαφος. Το άζωτο μεταφέρεται προς τα κάτω, προς τα πάνω ή πλευρικά ανάλογα με την κατεύθυνση μεταφοράς του νερού. Από το Ν, το ΝΟ3- μετακινείται εύκολα, ενώ το ΝΗ4+ δεσμεύεται στα κολλοειδή και μετά από νιτροποίηση μεταφέρεται επίσης εύκολα. Το κάλιο, λόγω θετικού φορτίου δεσμεύεται στα κολλοειδή και μεταφέρεται δύσκολα. Καθώς το έδαφος ξηραίνεται, η συγκέντρωση του εδαφικού διαλύματος αυξάνεται και το νερό κινείται προς τα πάνω με τριχοειδή ανύψωση. Μερικά αζωτούχα λιπάσματα αυξάνουν την τοξικότητα σε σπέρματα κατά τη φύτρωση, γεγονός που οφείλεται σε οσμωτική ή τοξική επίδραση των αλάτων. Έτσι, τα λιπάσματα ουρία, φωσφορικό διαμμώνιο, ανθρακικό αμμώνιο, μπορούν να προκαλέσουν περισσότερες ζημιές απ΄ ότι το φωσφορικό μονοαμμώνιο, η θειϊκή αμμωνία και η νιτρική αμμωνία.[1]
Δείκτης αλατότητας
Τα λιπάσματα αυξάνουν τη συγκέντρωση αλάτων του εδαφικού διαλύματος ή τον δείκτη αλατότητας του λιπάσματος. Ο δείκτης αλατότητας είναι ο λόγος της οσμωτικής πίεσης από την προσθήκη κάποιων λιπασμάτων, σε σχέση με την οσμωτική πίεση που αναπτύσσεται με χορήγηση της ίδιας ποσότητας NaNO3. Γενικά, τα λιπάσματα που έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα θρεπτικών στοιχείων έχουν μικρότερο δείκτη αλατότητας ανά μονάδα θρεπτικών στοιχείων. Τα αζωτούχα και καλιούχα λιπάσματα έχουν υψηλότερο δείκτη αλατότητας και είναι πιο επιζήμια στη φύτρωση από ότι τα φωσφορικά.[1]
Σχετικές σελίδες
Γενικές πληροφορίες για την μεταφορά των λιπασμάτων στο έδαφος
Βιβλιογραφία
- ↑ 1,0 1,1 "Ανόργανη θρέψη και λιπάσματα", του Θεριού Ιωάννη καθηγητή Δενδροκομίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
