Αργιλώδη εδάφη
Λέγονται και βαριά εδάφη.Η ομάδα αυτή περιλαμβάνει τα εδάφη στα οποία το ποσοστό της αργίλου είναι τουλάχιστον 35%, αν και σε πολλές περιπτώσεις το ποσοστό αυτό είναι πάνω από 45%. Είναι εδάφη με μεγάλη ικανότητα συγκράτησης υγρασίας και θρεπτικών στοιχείων και οι καλλιεργητικές πρακτικές πραγματοποιούνται με δυσκολία. Συχνά εμφανίζουν προβλήματα στράγγισης και αερισμού, ενώ και η ανάπτυξη της ρίζας μέσα στο έδαφος γίνεται με εμπόδια.Είναι δύσκολα στην επεξεργασία όταν υπάρχει πολλή υγρασία, γιατί είναι πολύ υδατοδιαπερατά και λασπώνουν γρήγορα. Έτσι γίνεται η επιφάνεια τους αδιαπέραστη στον αέρα οπότε υποβαθμίζεται η ποιότητα του εδάφους και παρεμποδίζεται η ανάπτυξη των φυτών.
Αυξημένη περιεκτικότητα σε άμμο ή ασβέστιο βελτιώνουν τις ιδιότητες του εδάφους. Στα αργιλώδη εδάφη πρέπει να γίνεται κατεργασία του εδάφους(όργωμα), όταν το έδαφος έχει την κατάλληλη υγρασία για να επιτευχθεί βελτίωση του αερισμού και της αποστράγγισης. Μία ακόμη μέθοδος βελτίωσης για τα αργιλώδη και πηλώδη εδάφη αποτελεί η προσθήκη ποταμίσιας άμμου ή περλίτη στο επιφανειακό χώμα. Σε αργιλώδη εδάφη καλλιεργούνται π.χ. σιτάρι, βρώμη, ψυχανθή και κράμβη. Ανάλογα με το ποσοστό της άμμου, αργίλου και ιλύος διακρίνονται σε:
- Αργιλοπηλώδη: Στα εδάφη αυτά υπάρχει ενά ελαφρύ προβάδισμα του ποσοστού της αργίλου σε σχέση με τα ποσοστά της άμμου και ίλυος
- Ιλυοαργιλώδη: Εδώ υπερέχουν συντριπτικά τα ποσοστά ίλυος και αργίλου στο έδαφος, έναντι της άμμου.
- Αργιλοαμμώδη: Στα εδάφη αυτά υπερέχουν τα ποσοστα της αργίλου και άμμου,έναντι της ίλυος.
