Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Γενικές πληροφορίες για την μεταφορά των λιπασμάτων στο έδαφος"
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Τα λιπάσματα μετά τη χορήγησή τους αρχίζουν να διαλυτοποιούνται. Η ταχύτητα και η απόσταση μεταφοράς εξαρτάται από το είδος του λιπάσματος, τα χαρακτηριστικά του εδάφους και τις κλιματικές συνθήκες. Ο υδατοδιαλυτός φώσφορος μεταφέρεται πολύ αργά από το σημείο εφαρμογής και είναι πολύ δυσκίνητος στο έδαφος. Το άζωτο μεταφέρεται προς τα κάτω, προς τα πάνω ή πλευρικά ανάλογα με την κατεύθυνση μεταφοράς του νερού. Από το Ν, το ΝΟ<sub>3</sub><sup>-</sup> | + | Τα λιπάσματα μετά τη χορήγησή τους αρχίζουν να διαλυτοποιούνται. Η ταχύτητα και η απόσταση μεταφοράς εξαρτάται από το είδος του λιπάσματος, τα χαρακτηριστικά του εδάφους και τις κλιματικές συνθήκες. Ο υδατοδιαλυτός φώσφορος μεταφέρεται πολύ αργά από το σημείο εφαρμογής και είναι πολύ δυσκίνητος στο έδαφος. Το [[Άζωτο|άζωτο]] μεταφέρεται προς τα κάτω, προς τα πάνω ή πλευρικά ανάλογα με την κατεύθυνση μεταφοράς του νερού. Από το Ν, το ΝΟ<sub>3</sub><sup>-</sup> μετακινείται εύκολα, ενώ το ΝΗ<sub>4</sub><sup>+</sup> δεσμεύεται στα κολλοειδή και μετά από νιτροποίηση μεταφέρεται επίσης εύκολα. Το [[Κάλιο|κάλιο]], λόγω θετικού φορτίου δεσμεύεται στα κολλοειδή και μεταφέρεται δύσκολα. Καθώς το έδαφος ξηραίνεται, η συγκέντρωση του εδαφικού διαλύματος αυξάνεται και το νερό κινείται προς τα πάνω με τριχοειδή ανύψωση. Μερικά αζωτούχα λιπάσματα αυξάνουν την τοξικότητα σε σπέρματα κατά τη φύτρωση, γεγονός που οφείλεται σε οσμωτική ή τοξική επίδραση των αλάτων. Έτσι, τα λιπάσματα ουρία, φωσφορικό διαμμώνιο, ανθρακικό αμμώνιο, μπορούν να προκαλέσουν περισσότερες ζημιές απ΄ ότι το φωσφορικό μονοαμμώνιο, η θειϊκή αμμωνία και η νιτρική αμμωνία. |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| + | |||
[[πόσο αφορά σε γεωργό::20| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::20| ]] | ||
[[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | ||
Αναθεώρηση της 09:56, 15 Σεπτεμβρίου 2014
Τα λιπάσματα μετά τη χορήγησή τους αρχίζουν να διαλυτοποιούνται. Η ταχύτητα και η απόσταση μεταφοράς εξαρτάται από το είδος του λιπάσματος, τα χαρακτηριστικά του εδάφους και τις κλιματικές συνθήκες. Ο υδατοδιαλυτός φώσφορος μεταφέρεται πολύ αργά από το σημείο εφαρμογής και είναι πολύ δυσκίνητος στο έδαφος. Το άζωτο μεταφέρεται προς τα κάτω, προς τα πάνω ή πλευρικά ανάλογα με την κατεύθυνση μεταφοράς του νερού. Από το Ν, το ΝΟ3- μετακινείται εύκολα, ενώ το ΝΗ4+ δεσμεύεται στα κολλοειδή και μετά από νιτροποίηση μεταφέρεται επίσης εύκολα. Το κάλιο, λόγω θετικού φορτίου δεσμεύεται στα κολλοειδή και μεταφέρεται δύσκολα. Καθώς το έδαφος ξηραίνεται, η συγκέντρωση του εδαφικού διαλύματος αυξάνεται και το νερό κινείται προς τα πάνω με τριχοειδή ανύψωση. Μερικά αζωτούχα λιπάσματα αυξάνουν την τοξικότητα σε σπέρματα κατά τη φύτρωση, γεγονός που οφείλεται σε οσμωτική ή τοξική επίδραση των αλάτων. Έτσι, τα λιπάσματα ουρία, φωσφορικό διαμμώνιο, ανθρακικό αμμώνιο, μπορούν να προκαλέσουν περισσότερες ζημιές απ΄ ότι το φωσφορικό μονοαμμώνιο, η θειϊκή αμμωνία και η νιτρική αμμωνία.
