Καλλιέργεια ροβιού
Το ρόβι [1] καλλιεργείται από τους αρχαίους χρόνους στην Ελλάδα, όπως αποδεικνύουν αρχαιολογικά ευρήματα. Την ονόμαζαν όροβο και ο Διοσκουρίδης, που έζησε από το 40-90 μ.Χ., αναφέρεται στην ιατρική της χρήση και στις επιπτώσεις στην υγεία. Τα προπολεμικά χρόνια ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη ενώ μετά τον πόλεμο η καλλιέργειά της συνεχίστηκε σε απομονωμένα μέρη. Καλλιεργούνταν σε άγονα φτωχά εδάφη και διακρίνεται για την αντοχή της στην ξηρασία και το κρύο και την προσαρμοστικότητα της σε διαφορετικά κλιματικά περιβάλλοντα, από νησιωτικά έως ορεινά.
Η ρόβη είναι κτηνοτροφικό φυτό και χρησιμοποιούνταν για τη διατροφή των αγροτικών ζώων είτε σαν καρπός είτε σαν σανός ανάλογα την περιοχή. Αναγνωρίζονταν από τους αγρότες ο ιδιαίτερα δυναμωτικός της ρόλος για τα ζευγάρια, δηλαδή τα ζώα που όργωναν τα χωράφια. Όμως περιέχει και αντιθρεπτικούς παράγοντες, όπως κυανογόνα γλυκοζίδια, καναβανίνη και αναστολείς τριψίνης, που μπορεί να βλάψουν τα ζώα. Γι’ αυτό οι αγρότες εμπειρικά έχουν βρει μια δοσολογία που δεν τα βλάπτει. Σήμερα η εξάπλωση της έχει περιοριστεί σε πολύ λίγες περιοχές. Την καλλιεργούν μέλη του Δικτύου του Πελίτι στην Ιθάκη, στο νομό Αρκαδίας, Λευκάδας και Χανίων. Επίσης καλλιεργείται στα Γρεβενά και στη Λήμνο, όπου εμφανίζεται και σαν ζιζάνιο σε καλλιέργεια φακής.
