Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Κοχυλίδα της αμπέλου"
| Γραμμή 1: | Γραμμή 1: | ||
| − | Ενήλικο. Έχει μήκος 6-7 και άνοιγμα πτερύγων 12-15 mm (Bovey 1966). Διακρίνεται εύκολα από την ευδεμίδα, διότι οι πρόσθιες πτέρυγες του είναι κιτρινωπές και έχουν στη μέση τους μια πλατειά, τραπεζοειδή, σκοτεινοκάστανη, ή μαύρη ταινία. Η ταινία αυτή είναι πλατύτερη προς την πρόσθια πλευρά της πτέρυγας. | + | <span style="font-weight:bold;">Ενήλικο</span>. Έχει μήκος 6-7 και άνοιγμα πτερύγων 12-15 mm (Bovey 1966). Διακρίνεται εύκολα από την ευδεμίδα, διότι οι πρόσθιες πτέρυγες του είναι κιτρινωπές και έχουν στη μέση τους μια πλατειά, τραπεζοειδή, σκοτεινοκάστανη, ή μαύρη ταινία. Η ταινία αυτή είναι πλατύτερη προς την πρόσθια πλευρά της πτέρυγας. |
| + | <span style="font-weight:bold;">Προνύμφη</span>. Έχει τελικό μήκος 11-12mm και χρώμα συνήθως τεφροπράσινο ή κοκκινωπό, με την κεφαλή και την προθωρακική πλάκα μαύρες ή καστανές (Balachowsky and Mesnil 1935). | ||
| − | + | <span style="font-weight:bold;">Βιολογία-ζημιές</span>. Στην Κεντρική Ευρώπη όπου έχει μελετηθεί διεξοδικά, έχει 2 γενεές το έτος. Διαχειμάζει ως νύμφη στα πρέμνα ή σε κοντινά καταφύγια. Ζεί και προσβάλλει την άμπελο και άλλα φυτά κατά τρόπο όμοιο με της ευδεμίδας με την οποία συνυπάρχει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Στις θερμότερες περιοχές της Ευρώπης υπάρχει αποκλειστικά η κυριαρχεί η ευδεμίδα και όσο προχωρούμε βορειότερα και υψηλότερα αυξάνει η συχνότητα παρουσίας και ζημιών της κοχυλίδας, ώσπου στα βόρεια όρια καλλιέργειας της αμπέλου κυριαρχεί η κοχυλίδα. Στην Ελλάδα διαπιστώθηκε η παρουσία της στον νομό Καβάλας, αλλά σε πληθυσμό σαφώς μικρότερο της ευδεμίδας. (Stavraki et al. 1987). Επί του παρόντος, η κοχυλίδα δεν αποτελεί αξιόλογο εχθρό της αμπέλου στη χώρα μας. Αν χρειαστεί, αντιμετωπίζεται όπως η ευδέμιδα (κατωτέρω). | |
| − | Βιολογία-ζημιές. Στην Κεντρική Ευρώπη όπου έχει μελετηθεί διεξοδικά, έχει 2 γενεές το έτος. Διαχειμάζει ως νύμφη στα πρέμνα ή σε κοντινά καταφύγια. Ζεί και προσβάλλει την άμπελο και άλλα φυτά κατά τρόπο όμοιο με της ευδεμίδας με την οποία συνυπάρχει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Στις θερμότερες περιοχές της Ευρώπης υπάρχει αποκλειστικά η κυριαρχεί η ευδεμίδα και όσο προχωρούμε βορειότερα και υψηλότερα αυξάνει η συχνότητα παρουσίας και ζημιών της κοχυλίδας, ώσπου στα βόρεια όρια καλλιέργειας της αμπέλου κυριαρχεί η κοχυλίδα. Στην Ελλάδα διαπιστώθηκε η παρουσία της στον νομό Καβάλας, αλλά σε πληθυσμό σαφώς μικρότερο της ευδεμίδας. (Stavraki et al. 1987). Επί του παρόντος, η κοχυλίδα δεν αποτελεί αξιόλογο εχθρό της αμπέλου στη χώρα μας. Αν χρειαστεί, αντιμετωπίζεται όπως η ευδέμιδα (κατωτέρω). | + | |
<ref name="Κοχυλίδα της αμπέλου"/> | <ref name="Κοχυλίδα της αμπέλου"/> | ||
Αναθεώρηση της 08:45, 26 Ιανουαρίου 2016
Ενήλικο. Έχει μήκος 6-7 και άνοιγμα πτερύγων 12-15 mm (Bovey 1966). Διακρίνεται εύκολα από την ευδεμίδα, διότι οι πρόσθιες πτέρυγες του είναι κιτρινωπές και έχουν στη μέση τους μια πλατειά, τραπεζοειδή, σκοτεινοκάστανη, ή μαύρη ταινία. Η ταινία αυτή είναι πλατύτερη προς την πρόσθια πλευρά της πτέρυγας. Προνύμφη. Έχει τελικό μήκος 11-12mm και χρώμα συνήθως τεφροπράσινο ή κοκκινωπό, με την κεφαλή και την προθωρακική πλάκα μαύρες ή καστανές (Balachowsky and Mesnil 1935).
Βιολογία-ζημιές. Στην Κεντρική Ευρώπη όπου έχει μελετηθεί διεξοδικά, έχει 2 γενεές το έτος. Διαχειμάζει ως νύμφη στα πρέμνα ή σε κοντινά καταφύγια. Ζεί και προσβάλλει την άμπελο και άλλα φυτά κατά τρόπο όμοιο με της ευδεμίδας με την οποία συνυπάρχει σε πολλές περιοχές της Ευρώπης. Στις θερμότερες περιοχές της Ευρώπης υπάρχει αποκλειστικά η κυριαρχεί η ευδεμίδα και όσο προχωρούμε βορειότερα και υψηλότερα αυξάνει η συχνότητα παρουσίας και ζημιών της κοχυλίδας, ώσπου στα βόρεια όρια καλλιέργειας της αμπέλου κυριαρχεί η κοχυλίδα. Στην Ελλάδα διαπιστώθηκε η παρουσία της στον νομό Καβάλας, αλλά σε πληθυσμό σαφώς μικρότερο της ευδεμίδας. (Stavraki et al. 1987). Επί του παρόντος, η κοχυλίδα δεν αποτελεί αξιόλογο εχθρό της αμπέλου στη χώρα μας. Αν χρειαστεί, αντιμετωπίζεται όπως η ευδέμιδα (κατωτέρω).
Βιβλιογραφία
- ↑ "Έντομα καρποφόρων δέντρων και αμπέλου", Μ.Ε. Τζανακάκης- Β.Ι. Κατσόγιαννός, 1998.
