Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Λειμώνιο τριφύλλι φυτό"
| Γραμμή 143: | Γραμμή 143: | ||
[[Category:Φυτό_Μ]] | [[Category:Φυτό_Μ]] | ||
[[Category:Ψυχανθές]] | [[Category:Ψυχανθές]] | ||
| − | [[παράγει:: | + | [[παράγει::Λειμώνιο τριφύλλι προϊόν| ]] |
[[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωργό::30| ]] | ||
[[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | [[πόσο αφορά σε γεωπόνο::30| ]] | ||
[[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | [[κατάσταση δημοσίευσης::10| ]] | ||
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
Αναθεώρηση της 13:03, 2 Οκτωβρίου 2013
Το λειμώνιο τριφύλλι [1] (Trifolium pratense L.) είναι το πλέον διαδεδομένο παγκοσμίως καλλιεργούμενο είδος τριφυλλιού. Τόπος καταγωγής του θεωρείται η Μικρά Ασία και οι χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Σε ευνοϊκές συνθήκες, απουσία εχθρών κι ασθενειών το λειμώνιο τριφύλλι μπορεί να ζήσει 3-4 έτη, συνήθως όμως είναι φυτό διετές. Στη χώρα μας είναι αυτοφυές και καλλιεργείται κυρίως στις βορειοδυτικές περιοχές οι οποίες χαρακτηρίζονται από αρκετές βροχοπτώσεις όπως η ̈Ήπειρος. Επίσης καλλιεργείται και σε περιοχές της Κεντρικής Μακεδονίας.
Βοτανικά χαρακτηριστικά λειμώνιου τριφυλλιού
Το λειμώνιο τριφύλλι έχει πασσαλώδες ριζικό σύστημα το οποίο όμως δεν εισχωρεί σεμεγάλο βάθος, όπως αυτό της μηδικής. Η πασσαλώδης ρίζα κατά το δεύτερο έτος συνήθως καταστρέφεται και αναπτύσσονται δευτερεύουσες ρίζες. Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες, ανάλογα με τον τρόπο ανάπτυξής τους, κατατάσσονται σε δύο τύπους:
- μετρίας ανάπτυξης και
- μεγάλης ανάπτυξης (γιγαντόσωμοι τύποι). Ο γιγαντόσωμος τύπος θεωρείται ότι έχει κάπως μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, είναι ψηλότερος (ύψος μέχρι 75 cm) και δίνει μεγαλύτερη φυτική μάζα, δεν ανθίζει το πρώτο έτος, ενώ κατά κανόνα η άνθηση κατά το δεύτερο έτος γίνεται οψιμότερα 10-14 ημ. σε σύγκριση με τον τύπο μέτριας ανάπτυξης. Οι ποικιλίες είναι διπλοειδείς ή τετραπλοειδείς.
Τα φυτά διακλαδίζονται πλούσια και τα στελέχη είναι σχεδόν όρθιας ανάπτυξης. Τα φύλλα είναι σύνθετα με τρία φυλλάρια το καθένα. Στα φυλλάρια των παλαιότερων ποικιλιών παρατηρείται ένας λευκός αποχρωματισμός σε σχήμα V. Ορισμένες από τις νεότερες ποικιλίες δεν έχουν αυτόν τον αποχρωματισμό. Τα φύλλα και τα στελέχη ορισμένων ποικιλιών φέρουν τρίχες. Το χρώμα των ανθέων είναι συνήθως ανοικτό έως σκούρο κόκκινο. Λίγες ποικιλίες έχουν λευκά άνθη. Τα άνθη φέρονται σε συμπαγείς σφαιρικές ή ωοειδείς κεφαλές, στο άκρο των ανθοφόρων βλαστών. Είναι σταυρογονιμοποιούμενο φυτό και η επικονίαση γίνεται με έντομα και κυρίως με τις μέλισσες. Ο καρπός είναι μικρός λοβός με έναν ή περισσότερους μικρούς σπόρους (βάρος 1000σπόρων 1,8g περίπου)
Εδαφοκλιματικές συνθήκες λειμώνιου τριφυλλιού
Το λειμώνιο τριφύλλι προσαρμόζεται άριστα σε υγρές και δροσερές περιοχές. Η καλύτερη θερμοκρασία ανάπτυξης κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είναι 21-24oC. Πάνω από τους 30oC περιορίζεται η αύξησή του και όταν οι θερμοκρασίες είναι πολύ υψηλές αναστέλλεται η ανάπτυξή του. Γενικά είναι ανθεκτικό φυτό στις χαμηλές θερμοκρασίες. Ο κυριότερος κλιματικός παράγοντας για την επιτυχή καλλιέργεια του λειμώνιου τριφυλλιού είναι το ύψος και η κατανομή των βροχοπτώσεων. Στις ξηροθερμικές περιοχές, όπως η χώρα μας, η καλλιέργειά του είναι δυνατή μόνο με άρδευση. Προκειμένου για καλλιέργεια σποροπαραγωγής, ξηρός καιρός κατά τη διάρκεια της άνθησης και της ωρίμανσης, ευνοεί τις αποδόσεις.
Το είδος αυτό του τριφυλλιού προτιμά γόνιμα, αργιλώδη ή αργιλοπηλώδη εδάφη, με ικανότητα συγκράτησης υγρασίας και επαρκείς ποσότητες φωσφόρου και ασβεστίου. Πρέπει να αποφεύγονται τα αμμώδη εδάφη και τα κακώς στραγγιζόμενα. Καλύτερο pH θεωρείται το 6,0-7,6, αντέχει όμως στην οξύτητα (περισσότερο από τη μηδική) και δίνει ικανοποιητικές αποδόσεις και σε pH 5,0-6,0, αρκεί να υπάρχει επάρκεια ασβεστίου στο έδαφος.
Ασθένειες λειμώνιου τριφυλλιού
Εχθροί λειμώνιου τριφυλλιού
Οι εχθροί [2] που προσβάλλουν την καλλιέργεια του συγκεκριμένου είδους τριφυλλιού είναι οι παρακάτω:
Πληροφοριακά στοιχεία
Ευδοκιμεί στις περιοχές
|
Σχετικές σελίδες
- Τριφύλλι φυτό,
- Βοτανικά χαρακτηριστικά λειμώνιου τριφυλλιού
- Εδαφοκλιματικές συνθήκες λειμώνιου τριφυλλιού
- Εχθροί λειμώνιου τριφυλλιού
Βιβλιογραφία
- ↑ "Ειδική γεωργία, Σιτηρά και ψυχανθή", Δέσποινα Παπακώστα-Τασοπούλου, Καθηγήτρια Γεωπονικής Σχολής Α.Π.Θ.
- ↑ "Καλλιεργούμενα φυτά για την εκτροφή σαλιγκαριών στην Ελλάδα", Πτυχιακή εργασία του Αργύριου Καλαϊτζίδη, Αλεξάνδρειο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας, Τμήμα Φυτικής Παραγωγής, Θεσσαλονίκη 2013.
