Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Μηδική προϊόν"

Αναθεώρηση της 13:22, 27 Σεπτεμβρίου 2013

Χορτοδοτική καλλιέργεια

Η αξιοποίηση της χορτομάζας γίνεται με τους εξής τρόπους:

• Βόσκηση ή χορήγηση χλωράς φυτομάζας. Η χρησιμοποίηση της χλωράς φυτομάζας γίνεται είτε με απευθείας βόσκηση των ζώων στον αγρό, είτε με κοπή του χόρτου και μεταφορά του στην εγκατάσταση εκτροφής των ζώων. Η ημερήσια κατανάλωση χόρτου και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να είναι περιορισμένη, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για χόρτο νεαρής ηλικίας και υγρό, γιατί υπάρχει κίνδυνος τυμπανισμού των ζώων. Στη χώρα μας γίνεται βόσκηση όπως προαναφέρθηκε δεν είναι όμως συνηθισμένη η χορήγηση χλωρού χόρτου στις εγκαταστάσεις εκτροφής.
• Φυσική ξήρανση. Η κύρια χρήση της μηδικής είναι η παραγωγή σανού μετά από φυσική ξήρανση στον αγρό. Το χόρτο της μηδικής κατά το θερισμό περιέχει περίπου 80% υγρασία και για να δεματοποιηθεί, η υγρασία πρέπει να μειωθεί στο 20% ή λιγότερο. Μετά το θερισμό η μηδική αφήνεται κατά λωρίδες στην επιφάνεια του εδάφους. Η ξήρανση ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες διαρκεί από 2 έως 3 ημέρες στις ξηροθερμικές περιοχές, μέχρι και πάνω από 15 ημέρες σε υγρές περιοχές. Για τη διευκόλυνση της ξήρανσης γίνονται μία ή περισσότερες αναδεύσεις και άπλωμα των σωρών μετά από βροχή. Το θερισμένο χόρτο πρέπει να απομακρυνθεί όσο το δυνατόν συντομότερα από τον μηδικεώνα για να διευκολυνθεί η έναρξη της νέας αναβλάστησης. Κατά τη διάρκεια της ξήρανσης η χορτομάζα υφίσταται σημαντικές απώλειες σε ξηρά ουσία λόγω της αναπνοής και της απώλειας των φύλλων. Η ποιότητα του σανού που αποκτάται εξαρτάται από το στάδιο συγκομιδής, την ηλιοφάνεια, τη θερμοκρασία, τη διάρκεια ξήρανσης, τις βροχοπτώσεις κατά την ξήρανση, τον τρόπο αναστροφής της χορτομάζας κ.ά. παράγοντες.

Για την επιτάχυνση της ξήρανσης, εκτός απ' τη σύνθλιψη του χόρτου κατά το θερισμό, χρησιμοποιούνται και διάφορες χημικές ουσίες οι οποίες ψεκάζονται στο χόρτο κατά την κοπή. Οι σπουδαιότερες απ' αυτές είναι το ανθρακικό νάτριο και το ανθρακικό κάλιο. Η δράση τους συνίσταται στη διάλυση των κηρωδών ουσιών της επιφάνειας των βλαστών και των φύλλων, με αποτέλεσμα την αύξηση της ταχύτητας απώλειας υγρασίας. Τα μειονεκτήματα αυτών των ουσιών είναι το υψηλό κόστος και η μεγαλύτερη απορρόφηση υγρασίας από το ξηρό χόρτο μετά από βροχή. Η δεματοποίηση του χόρτου γίνεται όταν η υγρασία είναι 18-20% σε ορθογώνια ή κυλινδρικά δέματα διαφόρων μεγεθών. Για δεματοποίηση χόρτου με υγρασία μεγαλύτερη από 20% (μέχρι και 35%) χρησιμοποιούνται διάφορες χημικές ουσίες οι οποίες εμποδίζουν την ανάπτυξη αερόβιων μικροοργανισμών που υποβαθμίζουν την ποιότητα του σανού. Οι ουσίες αυτές είναι κυρίως δύο κατηγοριών:

1. • οργανικά οξέα όπως προπιονικό και οξικό οξύ, τα οποία εφαρμόζονται κατά τη δεματοποίηση και
   • αμμωνία και ουρία που εφαρμόζονται σε δέματα χωρίς περιτύλιγμα ή σε δέματα τα οποία περιτυλίσσονται με ειδικό αδιάβροχο πλαστικό, όταν η υγρασία του χόρτου κυμαίνεται από 28-50%.

^[1]

Σχετικές σελίδες

• Μηδική φυτό

Βιβλιογραφία

1. ↑ "Ειδική γεωργία, Σιτηρά και ψυχανθή", Δέσποινα Παπακώστα-Τασοπούλου, Καθηγήτρια Γεωπονικής Σχολής Α.Π.Θ.