Υποστύλωση φυτού πεπονιάς θερμοκηπίου

Από GAIApedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η καλλιέργεια της πεπονιάς στο θερμοκήπιο γίνεται σε ύψος (κατακόρυφη καλλιέργεια), για τους λόγους οι οποίοι έχουν αναφερθεί στην περίπτωση της τομάτας, και επειδή το φυτό δεν έχει βλαστούς με μηχανική αντοχή για αυτοδύναμη κάθετη ανάπτυξη, θα πρέπει να παρέχεται τεχνική στήριξη. Ο πλέον διαδεδομένος τρόπος είναι η χρήση κατακόρυφου σπάγκου που στερεώνεται μόνιμα σε οριζόντιο σύρμα, που βρίσκεται περίπου 2,0 m πάνω από τη γραμμή φύτευσης των φυτών. Το κάτω άκρο του σπάγκου, δεν πρέπει να δένεται στον κορμό του φυτού (στη βάση δηλαδή του κεντρικού βλαστού), γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προκληθεί ζημιά στο σημείο επαφής. Θα πρέπει επομένως, να χρησιμοποιηθεί ή το πασσαλάκι δίπλα από το φυτό πανω στο οποίο στερεώνεται η άκρη του σπάγκου, πριν αρχίσει να περιελίσσεται γύρω από τον κεντρικό βλαστό του φυτού ή να παραχώνεται μαζί με το ριζικό σύστημα κάτω από το γλαστράκι κατά τη μεταφύτευση. Ο σπάγκος που θα χρησιμοποιηθεί πρέπει να είναι αρκετά δυνατός, ίσως πιο δυνατός από αυτόν που χρησιμοποιείται στην τομάτα, γιατί το βάρος φυτού +καρπών είναι αρκετά μεγάλο, και το φυτό της πεπονιάς εκ φύσεως δεν έχει καθόλου μηχανική αντοχή στο στέλεχος του (η τομάτα έχει περισσότερη). Ιδιαίτερη προσπάθεια κατά την υποστύλωση πρέπει να καταβάλλεται στη στήριξη του φυτού επί του σπάγκου, γιατί το βάρος των αναπτυσσόμενων καρπών είναι αρκετά μεγάλο, ώστε τα φυτά "γλιστρούν" και πέφτουν κάτω από το σπάγκο, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό ή και το το σπάσιμο του κεντρικού βλαστού. [1]

Βιβλιογραφία

  1. Η τεχνική της καλλιέργειας των κηπευτικών στα θερμοκήπια, του Χρήστου Ολύμπιου, Καθηγητή Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήνα 2001.