Ανάπτυξη βλαστών και λογχοειδών

Από GAIApedia
Αναθεώρηση της 11:28, 27 Σεπτεμβρίου 2016 υπό τον K kaponi (Συζήτηση | συνεισφορές)

(διαφορά) ←Παλαιότερη αναθεώρηση | Τελευταία αναθεώρηση (διαφορά) | Νεώτερη αναθεώρηση → (διαφορά)
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Ένας επάκριος ή πλάγιος οφθαλμός σε ληθαργική κατάσταση μπορεί να περιέχει όλες τις φυλλικές καταβολές και τα μη επεκτεινόμενα ακόμα διαστήματα βλαστών. Η βλαστική επέκταση περιλαμβάνει μόνο την επιμήκυνση των μεσογονάτιων, η οποία, είναι αποτέλεσμα της μεγέθυνσης των προϋπαρχόντων κυττάρων, που ακολουθείται από μεριστωματική επαναδραστηριοποίηση της κορυφής του βλαστού. Το αρχικό κύμα βλάστησης χρησιμοποιεί τα αποθέματα υδατανθράκων, τα αζωτούχα συστατικά και τα ανόργανα στοιχεία που είχαν αποθηκευτεί κατά την προηγούμενη περίοδο. Καθώς η επιμήκυνση του βλαστού προχωρεί, τα νέα φύλλα που αρχικά βασίζονται στα τροφικά αποθέματα, ανεξαρτοποιούνται και εξάγουν φωτοσυνθετικά υλικά. Η περίοδος νωρίς το καλοκαίρι, όταν οι βλαστοί επιμηκύνονται και τα φύλλα μεγαλώνουν γρήγορα, ονομάζεται κύρια περίοδος βλάστησης. Η βλάστηση στην οποία σχηματίζεται επάκρια ξυλοφόρος οφθαλμός και επιμηκύνεται κάθε χρόνο, ονομάζεται μη καταληκτική ή μοναποδιακή. Τέτοια χαρακτηριστική βλάστηση παρατηρείται στη Ροδακινιά και Αμυγδαλιά. Σ' άλλα είδη όπως στη Μηλιά και Αχλαδιά, τα ζωηρά δένδρα μερικών ποικιλιών παράγουν συνήθως μακρούς βλαστούς με μικτούς ανθοφόρους οφθαλμούς πλάγια και ξυλοφόρους επάκρια και σπανιότερα επάκριες ταξιανθίες. Επομένως, εμφανίζουν καταληκτική και μη καταληκτική βλάστηση. Σε υπερβολικά ζωηρά δένδρα μηλιάς και αχλαδιάς κάποιος ξυλοφόρος πλάγιος οφθαλμός στη βάση της ταξιανθίας (κόρυμβος) ή στον ασκό δεν επιμηκύνεται μόνο λίγα χιλιοστά, αλλά συχνά αναπτύσσεται σ' ένα μακρύ βλαστό. Σ' ένα ζωηρό δένδρο καρυδιάς, ο πρώτος πλάγιος οφθαλμός κάτω από τον επάκριο σπρώχνει στα πλάγια την επάκρια ταξιανθία και αναπτύσσεται σ' ένα μη καταληκτικό ξυλοφόρο βλαστό. Το δεύτερο κύμα βλάστησης μπορεί να φθάσει τα δυο μέτρα, πριν σταματήσει η αύξηση. Υπάρχουν κι άλλα καρποφόρα δένδρα, όπως η Βερυκοκκιά, η Φουντουκιά και ο Λωτός, στα οποία ο επάκριος ξυλοφόρος οφθαλμός πέφτει και η κατά μήκος βλαστική αύξηση γίνεται από τον πρώτο πλάγιο ξυλοφόρο, εφ' όσον το δένδρο είναι ζωηρό. Αποτελεί δε σύνηθες φαινόμενο, ανεξάρτητα ζωηρότητας, στα εσπεριδοειδή. Ο τρόπος αυτός του κύκλου αύξησης της βλάστησης ονομάζεται καταληκτική ή συμποδιακή. [1]

Βιβλιογραφία

  1. Γενική Δενδροκομία, του Καθηγητή Δενδροκομίας Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνου Α. Ποντίκη, 1997