Πρόσληψη και συσσώρευση χαλκού

Η περεικτικότητα του Cu στα φύλλα των περισσότερων φυτών κυμαίνεται μεταξύ 3-7ppm της ξηράς ουσίας, που θεωρείται γενικά επαρκής για την ανάπτυξη τους. Η τροφοπενία του χαλκού στα καλλιεργούμενα φυτά είναι γενικά όχι συχνή, κυρίως λόγω της εκτεταμένης χρήσης μυκητοκτόνων φαρμάκων που περιέχουν χαλκό ή και της εφαρμογής, σε πολλές περιπτώσεις, βορδιγάλειου πολτού. Ο χαλκός προσλαμβάνεται σε μικρές ποσότητες από τα φυτά γι' αυτό και γενικά η περιεκτικότητα του σ' αυτό κυμαίνεται από 2-20ppm της ξηράς ουσίας. Η πρόσληψη του χαλκού ελέγχεται μεταβολικά. Ωστόσο, σπουδαίο ρόλο παίζουν στην πρόσληψη του οι διαθέσιμες μορφές στο έδαφος και ενδεχομένως η παρουσία άλλων μεταλλικών κατιόντων όπως του ψευδάργυρου, ο οποίος τον ανταγωνίζεται. Ο χαλκός προσλαμβάνεται είτε ως Cu²⁺ ή και ως χημικό σύμπλοκο. Αν και δεν είναι ιδιαιτέρως ευκίνητος μέσα στο φυτό παρ' όλα αυτά μπορεί να μετακινείται από τα παλαιότερα στα νεότερα φύλλα και σύμφωνα με τα δεδομένα του Loneragan (1975) η κίνηση του χαλκού στο φυτό εξαρτάται από το επίπεδο του θρεπτικού αυτού μέσα στους ιστούς του φυτού. Ορισμένα αμινοξέα ενεργούν ως μεταφορείς του χαλκού στο ξύλωμα και στο φλοίωμα. Ο χαλκός συνεργεί με το άζωτο, γι' αυτό αυξανομένου του επιπέδου του εφαρμοζόμενου αζώτου αυξάνονται οι ανάγκες του φυτού για χαλκό. Αντίθετα ο χαλκός αλληλεπιδρά ανταγωνιστικά επί του φωσφόρου, όπου αύξηση της χορήγησης του τελευταίου συμβάλλει στη μείωση της περιεκτικότητας του χαλκού στο φυτό και στην εμφάνιση των συμπτωμάτων της τροφοπενίας χαλκού. Αλλά, και η σχέση CuxK είναι ομοίως ανταγωνιστική καθώς και η σχέση CuxFe. Έχει παρατηρηθεί ότι πολλές καλλιέργειες είναι ευαίσθητες στις υψηλές συγκεντρώσεις του χαλκού. Αυτό οφείλεται στην ικανότητα του χαλκού να μετατοπίζει το σίδηρο από τα ενεργώς φυσιολογικά κέντρα του φυτού, με συνέπεια να δρά τοξικά και να δημιουργεί χλώρωση, η οποία είναι το χαρακτηριστικό σύμπτωμα της τοξικότητας του χαλκού, που μοιάζει με εκείνο της τροφοπενίας σιδήρου. Η τοξική δράση του χαλκού εκδηλώνεται και αρχήν σε βάρος του ριζικού συστήματος του οποίου η ανάπτυξη αναστέλλεται.