Φιρίκη Πηλίου
Το φιρίκι λέγεται ότι προήλθε από την περιοχή του Εύξεινου Πόντου. Η λατινική του ονομασία είναι Pijrus malus ή Malus communis και καλλιεργείται στο Πήλιο από τον 18ο αιώνα. Έχει μικρό μέγεθος, σχήμα κυλινδρικό, χρώμα πρασινοκίτρινο με επίχρισμα κόκκινο στην πλευρά που το βλέπει ο ήλιος, μεγάλη περιεκτικότητα σε σάκχαρο και ιδιαίτερο άρωμα. Το Φιρίκι παρενιαυτοφορεί, δηλαδή δίνει σοδειά κάθε δεύτερο χρόνο. Μπαίνει σε καρποφορία μετά το 8ο έτος από τη φύτευση, συνήθως το 10ο έτος. Εξελίσσεται σε δέντρο μεγάλης ανάπτυξης. Ωριμάζουν μέσα Σεπτεμβρίου.
Tα φιρίκια είναι μικρά με επίμηκες σχήμα, χρώμα υποκόκκινο και σάρκα δροσερή και γλυκιά. Χρησιμοποιούνται για κατανάλωση και για το χαρακτηριστικό γλυκό του κουταλιού.
Κατά τη φύτευση των δένδρων συνήθως δεν χρησιμοποιούνται αζωτούχα λιπάσματα ειδικά όταν έχει προστεθεί στο έδαφος οργανική ουσία υπό μορφή χωνεμένης κοπριάς Όσον αφορά το φώσφορο και το κάλιο, συνήθως όταν υπάρχει ανεπάρκεια γίνεται ενσωμάτωση στο έδαφος και ειδικά για το φώσφορο σε βάθος τουλάχιστον 25 εκ. λίγο πριν τη φύτευση. Η ποσότητα αυτών των στοιχείων που θα χρησιμοποιηθεί εξαρτάται από τα στοιχεία της ανάλυσης του εδάφους. Ενδεικτικά η ενσωμάτωση στο έδαφος 25-40 μονάδων Ρ/στρ. πριν από τη φύτευση των δενδρυλλίων, αντιμετωπίζει το πρόβλημα του φωσφόρου για αρκετά χρόνια.
Κατά μέσο όρο η ποσότητα του αζώτου που θα δεχθεί κάθε δένδρο στα διάφορα έτη είναι περίπου: α) 2,4 kg./στρ. το 1ο έτος, β) 2,4 kg./στρ. το 2ο έτος, γ) 4,8 kg./στρ. το 3ο έτος, δ) 7,2 kg./στρ. το 4ο έτος και ε) 9,8 kg./στρ. το 5ο έτος. Όσον αφορά το κάλιο, ανάλογα με την ηλικία των δένδρων μπορούν να χορηγηθούν 3,0 κιλά καλίου/στρ. για δένδρα ηλικίας 2 ετών και να φτάσουν τα 12 κιλά καλίου/στρ. για δένδρα 5 ετών. Στις περισσότερες περιπτώσεις η εφαρμογή των λιπασμάτων αυτή την περίοδο της ζωής των δένδρων (μη παραγωγικά χρόνια) γίνεται στα τέλη χειμώνα με αρχές της άνοιξης.
Οι φωσφοροκαλιούχες λιπάνσεις γίνονται συνήθως Νοέμβριο – Δεκέμβριο. Όσον αφορά το άζωτο μπορεί να χορηγηθεί από τα μέσα Φεβρουαρίου (ως αμμωνιακή μορφή) ή τέλος Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου (ως νιτρική μορφή) ή και κατά την καρπόδεση εφόσον απαιτηθεί. Τελευταία πιστεύεται ότι για την εξασφάλιση αζώτου στα άνθη, κατά τρόπο ασφαλή, ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος είναι η χορήγησή του με διαφυλλικό ψεκασμό (υπό μορφή ουρίας) κατά το φθινόπωρο, 3-4 εβδομάδες πριν από την έναρξη πτώσης των φύλλων. Όταν η αντιμετώπιση των ζιζανίων γίνεται με καλλιέργεια του εδάφους (άροση – φρεζάρισμα) ταυτόχρονα μπορεί να γίνει και η ενσωμάτωση των λιπασμάτων. Συνήθως η διασπορά των λιπασμάτων γίνεται κάτω από την κόμη των δένδρων.
Τα φωσφορο-καλιούχα λιπάσματα μπορούν να ενσωματωθούν και σε αυλάκια (βάθους 20-25cm) που ανοίγονται στις δύο πλευρές της κόμης των δένδρων και τα οποία εφάπτονται στο περίγραμμα της κόμης. Σε αρδευόμενους οπωρώνες υπάρχει δυνατότητα τα λιπάσματα να παρέχονται μαζί με την άρδευση (υδρολίπανση). Τόσο το άζωτο, όσο και ο φώσφορος (τα τελευταία χρόνια με χρήση ειδικών σκευασμάτων) μπορούν να χορηγηθούν και με διαφυλλικούς ψεκασμούς. Σε πυκνές φυτεύσεις συστήνεται ηχορήγηση των λιπασμάτων να γίνεται κατά μήκος της γραμμής φύτευσης και όχι πολύ μακριά από τον κορμό.
