Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Αραίωμα καρπών"

Από GAIApedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
 
{{{top_heading|==}}}Εισαγωγή στο αραίωμα καρπών{{{top_heading|==}}}
 
{{{top_heading|==}}}Εισαγωγή στο αραίωμα καρπών{{{top_heading|==}}}
Υπό κανονικές συνθήκες ένα [[Δενδρώδεις καλλιέργειες|δένδρο]] παράγει πολλούς [[Καρποί|καρπούς]].Είναι γνωστό, ότι ένα δένδρο δεν μπορεί να θρέψει όλους τους καρπούς του για να φθάσουν στο εμπορεύσιμο επιθυμητό μέγεθος, να αποκτήσουν την επιθυμητή ποιότητα, να δώσουν επαρκή αριθμό ανθοφόρων [[Οφθαλμοί|οφθαλμών]] τον επόμενο χρόνο, να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν αύξηση στο [[Ρίζες|ριζικό τους σύστημα]] και να συσσωρεύσουν επαρκή αποθέματα, για να σκληραγωγηθούν και αντέξουν στο στρές των [[Θερμοκρασία του εδάφους|θερμοκρασιών]] κατά το χειμώνα. Η μόνη δραστηριότητα, που μπορεί να ρυθμιστεί, από τις πιο πάνω παραμέτρους είναι η [[Αύξηση καρπών|αύξηση των καρπών]]. Ο αριθμός των καρπών μπορεί να μειωθεί, έτσι οι καρποί μπορεί να αραιωθούν. Η διαδικασία του αραιώματος θεωρείται από μερικούς ότι συνίσταται σε ρύθμιση της σχέσης [[Φύλλα|Φύλλα]]:καρπό σ' ένα επιθυμητό επίπεδο. Σε μερικά είδη καρποφόρων δένδρων αυτό γίνεται δι' απομακρύνσεως των υπεράριθμων καρπών δια ψεκασμού με χημικές ουσίες. Ο όρος, που χρησιμοποιείται για τη διαδικασία αυτή, είναι γνωστός ως χημικό αραίωμα των καρπών. Σ' άλλα καρποφόρα είδη η απομάκρυνση των καρπών είναι πιο δύσκολη και πρέπει να γίνει μηχανικά ή με το χέρι. Το χημικό αραίωμα μπορεί να ολοκληρωθεί κατά την περίοδο της άνθησης ή στις αρχές της μετά την πλήρη [[Ανθοφορία|ανθοφορία]] περιόδου. Το αραίωμα κατά την [[Άνθη|άνθηση]] είναι εύκολο να γίνει, αλλά οι καρποί συχνά εκτίθενται σε [[Παγετοπροστασία|παγετούς]] μετά την άνθηση, και σε πολλές περιοχές δεν είναι επιθυμητό να γίνει αραίωμα μέχρι την παρέλευση των παγετών. Ο σκοπός του αραιώματος διαφέρει λίγο στα διάφορα είδη. Στα [[Πυρηνόκαρπα|πυρηνόκαρπα]], χωρίς το κατάλληλο αραίωμα, η επίτευξη μεγάλου μεγέθους καρπών, είναι σχεδόν αδύνατη, κυρίως στις πρώϊμες ποικιλίες. Στη [[Μηλιά|μηλιά]], πέραν της μέτριας αύξησης του μεγέθους των [[Μήλο|καρπών]], ο κύριος σκοπός  του αραιώματος συνιστάται στη μερική απομάρκυνση των κέντρων παραγωγής GA, που είναι οι σπόροι, οι οποίοι εμποδίζουν το [[Σχηματισμός Ανθοφόρων Οφθαλμών|σχηματισμό ανθοφόρων οφθαλμών]]. Επομένως, στη μηλιά ο σκοπός του αραιώματος για να διατηρήσουμε επετειοφορία, είναι πιο σημαντικός από την επακόλουθη αύξηση του μεγέθους των καρπών. Υπάρχουν πολλές φυσιολογικές θεωρήσεις για να επιτύχεις ικανοποιητικό αραίωμα. Ο Langley το 1729 παρατήρησε σε δένδρα [[Βερυκοκκιά|βερικοκκιάς]] και [[Ροδακινιά|ροδακινιάς]], ότι οι καρποί ήταν πάρα πολλοί και για να αποκτήσουν το εμπορεύσιμο μέγεθος και την επιθυμητή ποιότητα έπρεπε να αραιωθούν και πιο συγκεκριμένα να αποκοπούν οι πιο ελαττωματικοί απ' αυτούς. Κατά τη δεκαετία του 1920 άρχισε η αραίωση ανθέων με μικρά χειροκίνητα εργαλεία, αφού διαπιστώθηκε, ότι έτσι εξαλείφεται και η [[Παρενιαυτοφορία|παρενιαυτοφορία]], που παρατηρείται σε μερικές [[Ποικιλίες μηλιάς|ποικιλίες μηλιάς]]. Το 1925 διαπιστώθηκε ότι το θειϊκό ασβέστιο, που χρησιμοποιείτο για την καταπολέμηση των εντόμων, προκαλούσε καρπόπτωση. Αργότερα, το 1940, παρασκευάσθηκε και διαδόθηκε το πρώτο εμπορικό σκεύασμα, η δινιτροορθοκρεζόλη που προκαλούσε αραίωμα ανθέων. Ένα χρόνο αργότερα, το 1941 χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στη μηλιά, μετά την πλήρη ανθοφορία, το ναφθαλινοξικό οξύ (1-ΝΑΑ) και η ναφθαλινακιταμίδη (ΝΑΑm). <ref name="Αραίωμα καρπών"/>
+
Υπό κανονικές συνθήκες ένα [[Δενδρώδεις καλλιέργειες|δένδρο]] παράγει πολλούς [[Καρποί|καρπούς]].Είναι γνωστό, ότι ένα δένδρο δεν μπορεί να θρέψει όλους τους καρπούς του για να φθάσουν στο εμπορεύσιμο επιθυμητό μέγεθος, να αποκτήσουν την επιθυμητή ποιότητα, να δώσουν επαρκή αριθμό ανθοφόρων [[Οφθαλμοί|οφθαλμών]] τον επόμενο χρόνο, να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν αύξηση στο [[Ρίζες|ριζικό τους σύστημα]] και να συσσωρεύσουν επαρκή αποθέματα, για να σκληραγωγηθούν και αντέξουν στο στρές των [[Θερμοκρασία του εδάφους|θερμοκρασιών]] κατά το χειμώνα. Η μόνη δραστηριότητα, που μπορεί να ρυθμιστεί, από τις πιο πάνω παραμέτρους είναι η [[Αύξηση καρπών|αύξηση των καρπών]]. Ο αριθμός των καρπών μπορεί να μειωθεί, έτσι οι καρποί μπορεί να αραιωθούν. Η διαδικασία του αραιώματος θεωρείται από μερικούς ότι συνίσταται σε ρύθμιση της σχέσης [[Φύλλα|Φύλλα]]:καρπό σ' ένα επιθυμητό επίπεδο. Σε μερικά είδη καρποφόρων δένδρων αυτό γίνεται δι' απομακρύνσεως των υπεράριθμων καρπών δια ψεκασμού με χημικές ουσίες. Ο όρος, που χρησιμοποιείται για τη διαδικασία αυτή, είναι γνωστός ως χημικό αραίωμα των καρπών. Σ' άλλα καρποφόρα είδη η απομάκρυνση των καρπών είναι πιο δύσκολη και πρέπει να γίνει μηχανικά ή με το χέρι. Το χημικό αραίωμα μπορεί να ολοκληρωθεί κατά την περίοδο της άνθησης ή στις αρχές της μετά την πλήρη [[Ανθοφορία|ανθοφορία]] περιόδου. Το αραίωμα κατά την [[Άνθη|άνθηση]] είναι εύκολο να γίνει, αλλά οι καρποί συχνά εκτίθενται σε [[Παγετοπροστασία|παγετούς]] μετά την άνθηση, και σε πολλές περιοχές δεν είναι επιθυμητό να γίνει αραίωμα μέχρι την παρέλευση των παγετών. Ο σκοπός του αραιώματος διαφέρει λίγο στα διάφορα είδη. Στα [[Πυρηνόκαρπα|πυρηνόκαρπα]], χωρίς το κατάλληλο αραίωμα, η επίτευξη μεγάλου μεγέθους καρπών, είναι σχεδόν αδύνατη, κυρίως στις πρώϊμες ποικιλίες. Στη [[Μηλιά|μηλιά]], πέραν της μέτριας αύξησης του μεγέθους των [[Μήλο|καρπών]], ο κύριος σκοπός  του αραιώματος συνιστάται στη μερική απομάρκυνση των κέντρων παραγωγής GA, που είναι οι σπόροι, οι οποίοι εμποδίζουν το [[Σχηματισμός Ανθοφόρων Οφθαλμών|σχηματισμό ανθοφόρων οφθαλμών]]. Επομένως, στη μηλιά ο σκοπός του αραιώματος για να διατηρήσουμε επετειοφορία, είναι πιο σημαντικός από την επακόλουθη αύξηση του μεγέθους των καρπών. Υπάρχουν πολλές φυσιολογικές θεωρήσεις για να επιτύχεις ικανοποιητικό αραίωμα. Ο Langley το 1729 παρατήρησε σε δένδρα [[Βερυκοκκιά|βερικοκκιάς]] και [[Ροδακινιά|ροδακινιάς]], ότι οι καρποί ήταν πάρα πολλοί και για να αποκτήσουν το εμπορεύσιμο μέγεθος και την επιθυμητή ποιότητα έπρεπε να αραιωθούν και πιο συγκεκριμένα να αποκοπούν οι πιο ελαττωματικοί απ' αυτούς. Κατά τη δεκαετία του 1920 άρχισε η αραίωση ανθέων με μικρά χειροκίνητα εργαλεία, αφού διαπιστώθηκε, ότι έτσι εξαλείφεται και η [[Παρενιαυτοφορία|παρενιαυτοφορία]], που παρατηρείται σε μερικές [[Ποικιλίες μηλιάς|ποικιλίες μηλιάς]]. Το 1925 διαπιστώθηκε ότι το θειϊκό ασβέστιο, που χρησιμοποιείτο για την καταπολέμηση των εντόμων, προκαλούσε καρπόπτωση. Αργότερα, το 1940, παρασκευάσθηκε και διαδόθηκε το πρώτο εμπορικό σκεύασμα, η δινιτροορθοκρεζόλη που προκαλούσε αραίωμα ανθέων. Ένα χρόνο αργότερα, το 1941 χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στη μηλιά, μετά την πλήρη ανθοφορία, το ναφθαλινοξικό οξύ (1-ΝΑΑ) και η ναφθαλινακιταμίδη (ΝΑΑm). Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1950 δοκιμάστηκε το σεβίν, ως καρποαραιωτικό, και το 1969 το ethephon. <ref name="Αραίωμα καρπών"/>
  
  

Αναθεώρηση της 11:13, 15 Μαρτίου 2017

Εισαγωγή στο αραίωμα καρπών

Υπό κανονικές συνθήκες ένα δένδρο παράγει πολλούς καρπούς.Είναι γνωστό, ότι ένα δένδρο δεν μπορεί να θρέψει όλους τους καρπούς του για να φθάσουν στο εμπορεύσιμο επιθυμητό μέγεθος, να αποκτήσουν την επιθυμητή ποιότητα, να δώσουν επαρκή αριθμό ανθοφόρων οφθαλμών τον επόμενο χρόνο, να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν αύξηση στο ριζικό τους σύστημα και να συσσωρεύσουν επαρκή αποθέματα, για να σκληραγωγηθούν και αντέξουν στο στρές των θερμοκρασιών κατά το χειμώνα. Η μόνη δραστηριότητα, που μπορεί να ρυθμιστεί, από τις πιο πάνω παραμέτρους είναι η αύξηση των καρπών. Ο αριθμός των καρπών μπορεί να μειωθεί, έτσι οι καρποί μπορεί να αραιωθούν. Η διαδικασία του αραιώματος θεωρείται από μερικούς ότι συνίσταται σε ρύθμιση της σχέσης Φύλλα:καρπό σ' ένα επιθυμητό επίπεδο. Σε μερικά είδη καρποφόρων δένδρων αυτό γίνεται δι' απομακρύνσεως των υπεράριθμων καρπών δια ψεκασμού με χημικές ουσίες. Ο όρος, που χρησιμοποιείται για τη διαδικασία αυτή, είναι γνωστός ως χημικό αραίωμα των καρπών. Σ' άλλα καρποφόρα είδη η απομάκρυνση των καρπών είναι πιο δύσκολη και πρέπει να γίνει μηχανικά ή με το χέρι. Το χημικό αραίωμα μπορεί να ολοκληρωθεί κατά την περίοδο της άνθησης ή στις αρχές της μετά την πλήρη ανθοφορία περιόδου. Το αραίωμα κατά την άνθηση είναι εύκολο να γίνει, αλλά οι καρποί συχνά εκτίθενται σε παγετούς μετά την άνθηση, και σε πολλές περιοχές δεν είναι επιθυμητό να γίνει αραίωμα μέχρι την παρέλευση των παγετών. Ο σκοπός του αραιώματος διαφέρει λίγο στα διάφορα είδη. Στα πυρηνόκαρπα, χωρίς το κατάλληλο αραίωμα, η επίτευξη μεγάλου μεγέθους καρπών, είναι σχεδόν αδύνατη, κυρίως στις πρώϊμες ποικιλίες. Στη μηλιά, πέραν της μέτριας αύξησης του μεγέθους των καρπών, ο κύριος σκοπός του αραιώματος συνιστάται στη μερική απομάρκυνση των κέντρων παραγωγής GA, που είναι οι σπόροι, οι οποίοι εμποδίζουν το σχηματισμό ανθοφόρων οφθαλμών. Επομένως, στη μηλιά ο σκοπός του αραιώματος για να διατηρήσουμε επετειοφορία, είναι πιο σημαντικός από την επακόλουθη αύξηση του μεγέθους των καρπών. Υπάρχουν πολλές φυσιολογικές θεωρήσεις για να επιτύχεις ικανοποιητικό αραίωμα. Ο Langley το 1729 παρατήρησε σε δένδρα βερικοκκιάς και ροδακινιάς, ότι οι καρποί ήταν πάρα πολλοί και για να αποκτήσουν το εμπορεύσιμο μέγεθος και την επιθυμητή ποιότητα έπρεπε να αραιωθούν και πιο συγκεκριμένα να αποκοπούν οι πιο ελαττωματικοί απ' αυτούς. Κατά τη δεκαετία του 1920 άρχισε η αραίωση ανθέων με μικρά χειροκίνητα εργαλεία, αφού διαπιστώθηκε, ότι έτσι εξαλείφεται και η παρενιαυτοφορία, που παρατηρείται σε μερικές ποικιλίες μηλιάς. Το 1925 διαπιστώθηκε ότι το θειϊκό ασβέστιο, που χρησιμοποιείτο για την καταπολέμηση των εντόμων, προκαλούσε καρπόπτωση. Αργότερα, το 1940, παρασκευάσθηκε και διαδόθηκε το πρώτο εμπορικό σκεύασμα, η δινιτροορθοκρεζόλη που προκαλούσε αραίωμα ανθέων. Ένα χρόνο αργότερα, το 1941 χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία στη μηλιά, μετά την πλήρη ανθοφορία, το ναφθαλινοξικό οξύ (1-ΝΑΑ) και η ναφθαλινακιταμίδη (ΝΑΑm). Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1950 δοκιμάστηκε το σεβίν, ως καρποαραιωτικό, και το 1969 το ethephon. [1]



Σχετικές σελίδες

  • Αραίωμα καρπών


Βιβλιογραφία

  1. Γενική Δενδροκομία, του Καθηγητή Δενδροκομίας Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνου Α. Ποντίκη, 1997