Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Εαρινοποίηση"

Από GAIApedia
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Γραμμή 3: Γραμμή 3:
 
Τα ελαιόδενδρα, αν εκτεθούν σε ημερήσιες σε ημερήσιες διακυμάνσεις θερμοκρασίας μεταξύ 10<sup>0</sup>C και 13<sup>0</sup>C για 1500 έως 2000 ώρες κατά τους χειμερινούς παράγουν το μεγαλύτερο αριθμό ταξιανθιών.  
 
Τα ελαιόδενδρα, αν εκτεθούν σε ημερήσιες σε ημερήσιες διακυμάνσεις θερμοκρασίας μεταξύ 10<sup>0</sup>C και 13<sup>0</sup>C για 1500 έως 2000 ώρες κατά τους χειμερινούς παράγουν το μεγαλύτερο αριθμό ταξιανθιών.  
  
Όταν τα ελαιόδενδρα αποφυλλώθούν, το χειμερινό ψύχος δεν επιδρά επί του σχηματισμού ανθέων, γεγονός που αποδεικνύει, ότι κάποιος παράγοντας των [[Φύλλα|φύλλων]] συμβάλλει στην προτροπή της ανθικής διαδικασίας. Οι [[Ποικιλίες ελιάς|ποικιλίες της ελιάς]]  
+
Όταν τα ελαιόδενδρα αποφυλλώθούν, το χειμερινό ψύχος δεν επιδρά επί του σχηματισμού ανθέων, γεγονός που αποδεικνύει, ότι κάποιος παράγοντας των [[Φύλλα|φύλλων]] συμβάλλει στην προτροπή της ανθικής διαδικασίας. Οι [[Ποικιλίες ελιάς|ποικιλίες της ελιάς]] διαφέρουν επίσης και ως προς την απαιτούμενη διάρκεια ψύξεως.
 +
 
 +
 
  
  

Αναθεώρηση της 13:20, 25 Ιουλίου 2016

Μερικά φυτά διαφοροποιούν άνθη μόνον όταν προηγουμένως έχουν δεχθεί την επίδραση χαμηλών θερμοκρασιών. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται εαρινοποίηση. Τα περισσότερα απ' τα καρποφόρα δένδρα δε χρειάζονται εαρινοποίηση για την προτροπή σχηματισμού ανθέων, με εξαίρεση την ελιά και το ακτινίδιο.

Τα ελαιόδενδρα, αν εκτεθούν σε ημερήσιες σε ημερήσιες διακυμάνσεις θερμοκρασίας μεταξύ 100C και 130C για 1500 έως 2000 ώρες κατά τους χειμερινούς παράγουν το μεγαλύτερο αριθμό ταξιανθιών.

Όταν τα ελαιόδενδρα αποφυλλώθούν, το χειμερινό ψύχος δεν επιδρά επί του σχηματισμού ανθέων, γεγονός που αποδεικνύει, ότι κάποιος παράγοντας των φύλλων συμβάλλει στην προτροπή της ανθικής διαδικασίας. Οι ποικιλίες της ελιάς διαφέρουν επίσης και ως προς την απαιτούμενη διάρκεια ψύξεως.



[1]


Βιβλιογραφία

  1. Γενική Δενδροκομία, του Καθηγητή Δενδροκομίας Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνου Α. Ποντίκη, 1997